Scrollend door m’n facebook inbox opende ik het bericht van Matthiew Zug van een paar dagen geleden. Ik kende de goede man niet maar hij vertelde dat 'ie op het punt stond de bouw van een gigantische squashclub in Greenwich, een rijk voorstadje van New York, af te ronden. Of ik eind mei beschikbaar was om een demonstratie wedstrijd te spelen ter opening van zijn nieuwe club.
Squash is populair aan de oostkust van Amerika. In New York, Boston, Philidelphia, Hartford en Detroit wordt onze sport beoefend door de allerrijksten van het land. Squashclubs hebben het karakter van een country club en het kost tienduizenden dollars om lid te worden. Ouders betalen ex-toppers riante jaarsalarissen om hun snotkinderen les te geven. Het doel is het squashteam van een hoog aangeschreven universiteit te halen en zo tevens de beste opleiding te scoren.
Veertien squash- en acht tennisbanen waren uit de grond gestampt en Matthiew bereidde een groots openingsweekend voor. Talloze nieuwe leden hadden zich al aangemeld. Hij bood me negenduizend dollar voor de wedstrijd. Tweeduizend extra als ik met wat geldschieters de baan op ging. Dit was aan de hoge kant. Maar tegelijkertijd, gezien het geld dat daar in de sport om ging en hoe gewild je daar was als topper, ook niet totaal ongeloofwaardig. Mijn manager maakte de deal rond en ik schreef New York in grote rode letters op de meterlange tijdlijn aan de muur van m’n slaapkamer.
Miguel Rodriquez, de nummer 1 van Colombia en misschien wel de snelste speler ter wereld, benaderde me tijdens de British Open met de vraag waarom ik me had terug getrokken uit het PSA-toernooi van Guatemala, eind mei. Normaal gesproken stellen spelers die vraag niet. Als je je terug trekt, dan is dat jouw beslissing. Die neem je om redenen die je niet hoeft te delen met je concurrent. Vaak is die al lang blij dat er één topspeler minder meedoet. Het hoe en waarom zal hem een zorg zijn. Maar in dit geval wilde Miguel het echt weten. Dus gaf ik hem echt antwoord.
Het eind van het seizoen naderde en ik was moe. Het zou een lange vlucht worden met weer een jetleg van zo’n zeven, acht uur. Door de hoogte van Guatemala-stad zou ik minstens een week van te voren moeten aankomen om rode bloedlichaampjes aan te maken. Ik had al genoeg toernooien op m’n lijst staan. Bovendien was het toernooi te klein om er in de rankings op vooruit te gaan, tenzij ik het won. En, oh ja! Ik had een veel lucratiever aanbod gekregen voor een wedstrijdje in New York, dat precies op dezelfde datum viel als het toernooi van Guatemala…
Miguel en ik stonden respectievelijk nummer 14 en 16 op de worldranking. We waren nummer 1 en 2 geplaatst in Guatemala. We trokken ons op het laatste moment terug. Miguel bleek namelijk precies hetzelfde aanbod te hebben gekregen en koos logischerwijs ook voor New York in plaats van Guatemala. Na de sluitingsdatum van het toernooi hoorden we gek genoeg weinig meer van Matthiew. In een laatste email schreef hij dat de opening van zijn club uitgesteld moest worden vanwege het plotselinge overlijden van de vrouw van een van zijn geldschieters. Dat we later van hem zouden horen.
Matthiew Zug’s facebook profiel stond een dag later op onactief. Zijn twitter account bestond niet meer. Emails werden niet meer beantwoord. Matthiew Zug was verdwenen alsof hij nooit bestaan had.
Zijn alter-ego deed mee aan het toernooi van Guatemala, waar hij goeie zaken deed voor zijn wereldranking. Hij had bovendien geen last meer van die überfitte Colombiaan en lastige Nederlander.