Amr Shabana kwam in opgewekte toestand aan m’n ontbijttafel zitten in Doha. We speelden deze week de Qatar Classic. I’ve done it, LJ! Again. Twice in one week! Ik dacht even na. Waar kon de viervoudig wereldkampioen zo trots op zijn dat hij met deze kreet de ontbijtzaal binnenviel? Wat had deze levende legende de afgelopen week niet één, maar zelfs twee keer klaargespeeld?
Amr is een van de meest relaxte gasten op de tour. Hij vraagt of je broertje nog steeds tenniscoach is. Speelt talloze keren vol bewondering de perfecte golfswing van Ben Hogan af. Hij spreekt met opvallend veel respect over andere spelers en aan de eettafel vertelt hij verhalen met een rebels karakter. Vertelt ze als vriend. Niet als concurrent.
Hij komt zo gewoon over dat je haast vergeet hoe bijzonder hij is. Dat maakt hem eigenlijk nóg bijzonderder.
De viervoudig wereldkampioen vertelde trots dat hij een gripje foutloos van z’n oude racket had weten te halen en om een nieuw racket had gedraaid. Iedere squasher weet dat dat een hels karwei is. Het verwijderen van een vervangingsgrip zonder scheuren, resten en achterblijfsels op de onderliggende grip vereist een enorm geduld. Als je immers iets te snel gaat, ‘verlies’ je een stuk grip op de onderliggende laag en kan de oude grip nooit meer een mooi egaal handvat vormen op je nieuwe wapen. Amr legde uit dat hij het door zweet veroorzaakte kleurverschil op de oude grip als richtlijn had gebruikt om de exacte dikte te reproduceren op z’n nieuwe racket.
Als een kind zo blij vertelde hij over zijn prestatie. Twee keer in een week! Elk detail werd benoemd en uitgelicht. Zijn ogen glinsterden. De passie van de man die de sport domineerde is nog steeds aanwezig en zit in de kleine dingen.