Ik likte de chocola van een zilveren lepeltje en keek naar buiten. Het was midden in de nacht en dikke sneeuwvlokken vielen op Park Avenue. Na een wedstrijd kon ik wel vaker niet slapen. Alle voedingsadviezen daargelaten, ik had enorme zin in iets zoets. Terwijl de nutella op mijn tong smolt, vergat ik mijn verlies. Soms is het welzijn van de geest belangrijker dan die van het lichaam.
Ik stond in de keuken van een enorm huis met de duurste postcode van de Verenigde Staten. Pappa werkt op Wall Street en is zelden thuis. Mamma is succesvol zakenvrouw en is out of town. Ze bezoekt haar twee dochters die in een andere staat studeren. Ondanks hun afwezigheid was ik welkom. Ik speelde deze week het coolste squashtoernooi ter wereld en mocht het huis gebruiken ‘zolang ik wilde’.
Toen ik een aantal jaar geleden voor het eerst bij deze familie mocht blijven logeren, stapte ik na een lange, vermoeiende reis eindelijk de taxi uit. Met drie tassen over m’n schouders zocht ik het juiste huisnummer. Voordat ik het wist, kwam een man in uniform toegesneld en nam mijn tassen aan. Are you LJ? Ik was stomverbaasd. Ik was hier überhaupt nog nooit geweest. De doorman excuseerde zich voor de familie. Ze waren momenteel niet thuis maar hij zou me wel even binnen laten.
Eén week per jaar leef ik dus als een local in Manhattan. Als een steenrijke local, dat wel. Met de subway ben ik slechts vier haltes verwijderd van Grand Central Station waar de glazen baan is opgebouwd. Het treinstation van New York waar ik deze week werk. Pappa analyseert cijfertjes op Wall Street. Ik ren m’n benen de verzuring in op het station. Verschil moet er zijn.
In trainingsbroek stommel ik de keuken binnen. Josie, de dikke gezellige Filipijnse hulp, doet de afwas. De borden die ik de afgelopen dagen op het aanrecht heb laten liggen. Een licht schuldgevoel verdwijnt op het moment dat ze vrolijk vraagt hoe het met m’n familie gaat. Ik doe alsof onze families al jaren bij elkaar over de vloer komen en weid uit over onbelangrijke familiebeslommeringen. Opportunisme verslaat beleefdheid als ze vraagt of ze iets voor me kan koken. Een klein half uurtje later zit ik als een prinsenkind een penne pollo op te peuzelen aan de marmeren keukentafel. Onbezorgd laat ik het bord vies achter. Park Avenue life went snel.
Een sneeuwstorm zorgde er voor dat m’n vlucht geannuleerd werd. Ik bellen naar de airline. Of ze me niet morgen, ook niet overmorgen, maar pas de dag daarna op een vlucht naar huis konden zetten. Dat lukte. Vast zitten in New York City: zo erg was dat namelijk niet.
Het mooie is dat de familie nooit op de hoogte was geweest van mijn verlengde verblijf, als ik niet een briefje op de keukentafel had laten liggen.