Het fenomeen lag op de grond te kermen en je zag het ongeloof in zijn ogen. Hoe kan mij dit overkomen? En juist tijdens mijn allerlaatste race? Ik was toch onsterfelijk? Terwijl andere landen elkaar in de armen vielen en hun prestaties vierden, werd een rolstoel richting Bolt gerold door een Engels, wat dikkig vrouwtje.
Dat zou de highlight van haar leven zijn. Foto’s waarop ze Usain de catacomben in rolde met de regen van het donkere stadion op de achtergrond zouden aan elke muur van haar huis hangen. Haar bridge vriendinnen zouden haar vanaf die dag in een ander daglicht zien. Haar man zou zijn seksdrive weer gevonden hebben en zou haar weer aandacht geven. Dat alles schoot in een flits door Mary’s hoofd toen ze met de rolstoel richting Bolt snelde.
Maar Bolt bedankte. Al scheur ik die hamstring helemaal af door er nog twee minuten op te lopen, ik ga niet in een rolstoel mijn territorium verlaten, dacht hij. Mank liep hij langs rijen camera’s die het op hem gemunt hadden. Bolt maakte nog een gebaartje, zo van: ik ben nog steeds cool, maar verdween in de catacomben van het stadion als een rat die terug in zijn hol schoot.
In de slow-mo zag je nooit precies welk land won. Dat deed er natuurlijk ook niet toe. Bovendien was het een of ander teamevenement waar niemand de winnaars van onthoudt. Nee, de enige die je zag was Bolt. De gezichtsuitdrukking die veranderde op het moment dat de hamstring knapte als een oud elastiekje. Of was het daadwerkelijk kramp?
Zou Bolt te makkelijk over deze race hebben gedacht en daarom geblesseerd zijn geraakt? Was hij met andere dingen bezig dan zijn performance, zoals het uitzwaaien van het publiek voordat de race überhaupt begon? In hoeverre beïnvloedt de aandacht van de geest de performance van het lichaam? Had het fenomeen in zijn laatste race toch wat menselijkheid getoond? Niet door geblesseerd te raken, maar door er mentaal niet bij te zijn? Of waren we alleen getuige van een ongeluk?
Bolt wordt over een paar dagen wakker in Jamaica en kan nog even niet van zijn pensioen genieten. Hij moet revalideren. Met alle fysiobehandelingen en trainingen die daarbij horen. Hoezo moet hij revalideren als hij toch stopt? Nou, ik kan me zo voorstellen dat sport Usain na aan het hart ligt en hij het voor de rest van zijn leven wil kunnen doen. Dan is er maar 1 manier om te revalideren: zo goed, en zo snel mogelijk na het ongeluk. Usain kan dus nog even niet aan de malibus-jus.
Wat betreft zijn legacy is er vanzelfsprekend geen moer veranderd. Dit ene verplichte team-nummertje speelt geen enkele rol van betekenis in de carrière van een individuele sporter, dus daar maakt Usain zich geen zorgen over. Waar hij zich het meest zorgen om maakt is hoe hij de komende maanden gladde dansvloeren van exclusieve nachtclubs bedwingt. Op krukken.